Kendini değerli hissetmek, kişinin, kendini kendinden daha büyük bir bütünün önemli, vazgeçilmez, yeri doldurulamaz, emsalsiz, bir parçası olarak görmesidir.
Kendini değerli hisseden kişi, kendimizi dünyadaki değer insanlarla eşit bir varlık olarak görür ve rahatlar. Kendini kurban olarak görmez. Kendini değersiz hisseden ise, hep tetikte durur ve çevremizdeki insanların çoğunu zorba olarak görür. Kendini çekiçlerle dolu bir dünyada çivi gibi hisseder.
Hepimizin bir olduğu düşüncesi mutluluk getirir. Diğerleriyle bir olmak, iç dünyamızdaki hareketlerimizde de bir uyum ve neşe oluşturur. En yüksek bilinç merkezinde kişi, çevresindeki her şeyle bütünleşmeye ve birliğe ulaşır. Çevresindeki insanlar ve nesnelerle birlikte akmayı öğrenmiş olur. Bu süreçte iç ve dış çatışmalardan kurtulur.
Her şeye direndiğimiz zaman çatışma yaşarız. Huzurun zıddı çatışmadır. İnsanlara, olaylara, fikirlere direnen kişide huzur kalır mı?
Mutluluk, hayatla uzlaşmaktır. İşini seven kişi hayatla uzlaşıyor demektir. İşinde tatmin olan kişi işine sevgi katmış olur. Böylece kendini de değerli hisseder. Tersi de doğrudur. Kendini seven kişi, kendini işine adamış olur. Bu süreçte yetenekleri de gelişir. Gücü artar.
Şu sözler Goethe’ ye aittir: “İnsan kendini bir işe adadığı andan itibaren Tanrı'nın inayeti de harekete geçer. Başka türlü gerçekleşmesi asla mümkün olmayan ve insanın, yeni birileriyle tanışmak, maddi destek elde etmek gibi daha önceden öngörmediği, aklına bile getiremeyeceği şeyler, ona yardım etmek adına birer birer gerçekleşmeye başlar..."
Uzlaşmak, uyum sağlamak, birlikte çalışmak, bütünleşmek ve bir olmak demektir. İki şey uzlaştı mı bir olurlar. Benzerlikler birleştirir, farklılıklar ayrıştırır. Kişinin içinde uzlaşma oldu mu kendisiyle, hayatla ve dünyayla birleşir.
“Yaratılanı severiz, Yaratandan ötürü “ diyen Koca Yunus bu gerçeği ne güzel dile getirmiştir. “Yaratılan” deyince akla gökler, yeryüzü yani bütün evren gelir. Yaratılmışlar aleminin bir tek yaratıcısı vardır, O da Yüce Allah’ tır.
İnsan olmak, biz olmakla mümkündür. John Donne’nin dediği gibi, “İnsan, tek başına bir ada değildir, bütün hiç değildir bir başına; ana karanın bir parçasıdır. “
Ölümü bu denli büyütmemizin tek sebebi kendimizi doğanın bir parçasıymışız gibi görmememiz. Kendimizi doğadan daha üstün görüyoruz der Mori Schwartz.
Her şeyle bütünleşme yüksek bilinci bizi, dünyayı evimiz gibi hissetmemize götürür.
İnsanın, bilincini yükseltmesinden ve kendini değerli hissetmesinden daha değerli ne olabilir ki?