Bir gün şâirin biri Padişaha bir şiirini takdim etmek istemiş. Şâiri huzura çıkarmışlar. Padişah vezirleriyle beraber oturuyormuş. Şâire hitaben; oku bakalım şiirini diye buyurmuş.
Adam şiirini okumuş. Padişah: ‘İyi ama ben bu şiiri biliyorum. Okuyayım da dinle’ demiş ve şiiri okumuş.
Adam, nasıl olur Padişahım bu şiiri dün gece yazdım ve hiç kimseye de okumadım demiş.
Padişah yanındaki vezirine dönmüş . Sende biliyorsun birde sen oku demiş..
Vezir de şiiri okumuş..!
Adam iyice mahcup karşısında koca padişah var dili tutulmuş kızarmış...
Padişah diğer vezirine işaretle; vezirim bir de sen oku demiş..!
İkinci veziri de şiiri okumuş.
Şâir iyice perişan vaziyette.
Padişah, Vezirine şâirin hediyesinin verilmesini söylerken, adama dönmüş;
Şiirin güzel tebrik ederim.
Bu şiiri ilk senden duyduk
Ben bir şiiri bir sefer dinleyince ezberlerim.
Bu vezirim iki kere dinleyince ezberler, bu vezirim de üç sefer dinleyince ezberler demiş...