Sağlıklı bir eğitim sisteminde öğrenci ve öğretmen, düşündüğü şeyin doğru olup olmadığını araştırır, inceler, sorgular.
Geleneksel eğitim sistemlerinde ise, devlet, öğrencileri ve eğitimcileri şartlandırır. Bu sistemlerde öğretmeninin kuklası olan, yaratıcı düşünemeyen ve tüm kurallara sonuna kadar uyanlar ödüllendirilir. Yaratıcı olma ve yüksek bilince ulaşma göz ardı edilir. Keşfetmek ve üretmek önem verilmez. Belli ve kalıp düşünceye adanmış olma önemlidir. Çoğu zamanda bu kalıp düşünce yanlıştır ve bu yanlışlığın bedelini tüm toplum öder.
İşte Buda’dan bir hikâye:
Buda’nın yeni öğrencilerine, bir oğlu olan dul babayı anlatırdı. Adam bir iş seyahatindeyken, hırsızlar evine girmiş, evi yakmış ve oğlunu kaçırmış. Baba eve döndüğünde, evinin kül olduğunu ve oğlunun da yanarak ondan geriye küllerin kaldığını düşünmüş. Büyük sarsıntı geçiren baba, külleri toplamış ve yanından hiç ayırmadığı çok güzel bir kavanoza koymuş.
Aradan biraz zaman geçmiş, oğlu hırsızların elinden kaçmış ve eve babasına koşmuş. Gece geç saatte eve gelen çocuk, kapıyı çalmış, baba derin uykudan uyanmış ve “Kim o “diye seslenmiş. Oğlu “Benim baba, oğlun.” diye ses vermiş. Acıyla öfkelenen baba, kötü kalpli bir çocuğun ona numara yaptığını düşünerek, oğlunu kapıdan kovmuş. Oğlu babasını ikna etmeye çalışmış ama baba dinlememiş. Sonunda çocuk bir daha dönmemek üzere oradan ayrılıp gitmiş.
Kısadan hisse: Bazen gerçek olduğunu düşündüğümüz bir şeye öğle sıkı tutunuruz ki, gerçek kapımıza geldiğinde, onu içeri almayız.
Dünyanın her yerinde kendi yanlış düşüncesine saplanıp kalan, her şeyi bildiğini sanan sorgulamayan pek çok insan, kendi egosunun tuzağına düşmüştür. Tarih şahittir ki, gerçek güçlerine ulaşamayan bu düşük bilinçli kişiler insanlığa en büyük zararı vermişlerdir.
Kaynak: RAY, James Arthur. Spiritüellik nedir? Nasıl Kullanılır, çev. Merve Duygun, İstanbul, 2008