Nasıl bir toplum olduk demeyeceğim. Çünkü, insan olarak var olduğumuz günden bugüne zamanın şartlarına uygun olmak üzere, çok değiştiğimiz söylenmez. Zaman zaman kişisel iyilerin davranışlarını genele mal ederek, “ne günler ne zamanlar varmış” diye övünürüz geçmişimizle... Birbirimizi sevmiyoruz, en kötü huyumuz kıskançlığımız!
Aşağıdaki hikâyeyi bilirisiniz, tekrarında sakınca yok diye yazıyorum:
-Gariban ve fakir mi fakir iki komşu varmış, birinin iki tavuğu varsa üç tavuğu olanı kıskanırmış. Sürekli bir tartışma hali diğer komşuları da rahatsız eder bir hal almış.
Bir gün Hızır Aleyhisselam duruma müdahale etmek üzere çalar birisinin kapısını, kapı açılır: “Hoş geldiniz” der karanlıktan bir ses. “Hoş bulduk” diye mukabele eder Hızır… Niçin geldiğini anlatır ve komşusuyla barıştırmak istediğini söyler. “Olmaz” der adam! Hızır komşusuyla barışması halinde ne dileği varsa yerine getireceğini tatlı bir dille anlatır.
“Tamam” der, adam.
Hızır, “ne dilersen dile benden, ama sana verdiğimin iki katını komşuna vereceğim” der.
Adam düşünür bir an ve ses tonu değişir, sertleşir:
“O zaman, benim bir gözümü kör et!” der…
İşte biz buyuz dostlar!
Dileğim, belki bir gün birbirini seven, kıskanmayan, omuz omuza, yardımlaşan bir toplum olalım.