Pek çok anne –baba “Ben çektim, çocuğum çekmesin!” ifadesini hemen hemen her ortamda kullanıyor. Bu tür anne-babalar kendisinin yaşadığı sorunları, çektiği sıkıntıları ve çileleri çocuklarının yaşamasını istemiyor. Aşırı korumacı bu aileler, farkında olmadan, çocuklarına iyilik yapmak isterken, kötülük yapıyorlar. Bu yöntemle çocuklarına farklı alanda sıkıntı çektiriyorlar.
Nasıl mı? Bu önemli konuyu, okulların açılmakta olduğu şu günlerde irdelemeye çalışalım.
Öncelikle iyi veya kötü yaşadığımızı nasıl anlayabiliriz? Hayatımızda bir takım sorunlarla karşılaşmamız, acılar çekmemiz kötü yaşadığımızın göstergesi midir?
Çile veya acı çekerek mutlu olabilir miyiz?
Çektiğimiz acılar veya çileler hayatımızın amacına hizmet ediyorsa sonunda mutluluk doğurabilir. Acılar, acı çekmeye değer bir amaca bir hedefe götürmeli.
Zıtlıklar birbirini tamamlar.
Heraklitos”un dediği gibi “Her şey karşıtlıkların çatışmasıyla meydana gelir.” Sorunlar ve acılar olmadan rahatlık ve mutluluk olamaz.
“Karşıtlıklar olmaksızın ilerleme olmaz. Çekme ve itme, akıl ve enerji, sevgi ve nefret, insanın var oluşu için gereklidir. “ der William Blake.
"Sorunlar olmasın" diyen anne –baba, aynı zamanda mutluluk da olmasın demektedir. Çünkü mutluluk bir çabanın, gayretin, bir işin sonucunda oluşur. Aristoteles diyor ki: ''Mutluluk bir fiilin sonucudur.'' Mutluluk tesadüfen oluşan veya ilahi hediye değildir. Mutluluk, en uygun (optimum) faydayı sağlayana verilir. Mutlu yaşamak isteyen, öncelikle onu üretmelidir. Çünkü mutluluk bedava değildir.
Mutsuzluk, kendiliğinden gelir fakat mutluluk için çalışmak gerekir.
Bu konuya devam edeceğiz.