Toplumda iki türlü davranış modeli vardır: Biri; paylaşan, insanı maldan ve maddeden daha çok seven, insana evrenin en değerli varlığı olarak bakan, doğduğu gibi temiz yaşayan, temiz olarak ölen, aldatmayan, aldanmayan, malının en iyisinden veren, başkasını kendisine tercih eden, kalbi sevgi ve şefkat duygusu ile dolu olan, okuyan, bilgi ve düşünce üreten, ana-babasına itaat eden, devletine hizmet eden, hak ve hukuku gözeten, çevreye zarar vermeyen, komşularına ve arkadaşlarına karşı güzel davranan, hocalarına karşı saygılı olan, nefsini yenen, kötü duyguları aşan, Allah yolunda mal ve canı ile cihad eden Müslüman…
Diğeri; cimrilik ruhuna işleyen, kafasına, cüzdanına akrep ve mikroplar yerleşen, malı ve maddi varlıkları Allah ve Resûlü'nden, insanlardan daha çok seven, doğuşundaki temizliği kirleten, komşusunu rahatsız eden, sevgi ve şefkati semtine uğratmayan, kendini başkasına tercih eden, insanlara madde gözü ile bakan, okumayan, üretmeyen, tüketen, hak ve hukuk tanımayan, rüşvet alıp veren, yağmalayan, Kur’an’ı anlamadan okuyan, okuduklarının tersi ile amel eden, malını ve canını Allah yolunda harcamayan, kendini beğenen, zevklerine son derece düşkün olan, tehlikelerle her zaman karşı karşıya kalan başıboş insan…İşte bütün mesele bu birinci türden Müslüman olmaktadır.
“İnsanlara doğru yolu göstermen sadakadır.” (Ahmed b. Hanbel, Müsned, 5/154)